سلام-آبادی یعنی آسایش و احترام!
یکی از مقولاتی که در این سال‌ها ورد زبان این‌وآن شده، گردشگری است. امروز، بسیاری‌ها درمان هر دردی را در گردشگری می‌بینند. در هر شهر و در هر محله هم دنبال ایجاد فضایی برای گردشگری و گردشگران هستند. به‌ویژه، اگر شهر و محله سابقه و سیمای تاریخی هم داشته‌باشد دیگر محشر است. فوری می‌روند سراغ درمان گردشگری. ولی آیا چنین است؟ گردشگری درمان تمام دردها است؟
بی‌تردید، امروز، یکی از پدیده‌های توسعه پایدار شهرها، در تمام دنیا، گردشگری است. علاوه بر کشورها و شهرهایی که تمام زندگی‌شان از طریق درآمدهای گردشگری تامین می‌شود، بقیه شهرها و جوامع هم نیازمند حضور گردشگران و بده‌بستان اقتصادی و فرهنگی با آنان هستند. تردیدی نیست. ولی، این تمام قضیه نیست.
گردشگر می‌تواند به اقتصاد شهر و کشور میزبان کمک کند. می‌تواند سبب رونق برخی شغل‌ها و حرفه‌ها شود. از همه بالاتر، گردشگر سبب آمیزش فرهنگی‌و اعتلای فرهنگ جهانی مردم می‌شود. این‌ها همه از برکات حضور میهمانان داخلی و خارجی در یک شهر یا محله است. ولی خود این محله و شهر چگونه باید باشد؟ مثالی بزنیم:
اگر خبر شوید که میهمانی بر شما وارد خواهدشد، چه می‌کنید؟ برای احترام و پذیرایی از او چه تدارکی می‌بینید که شرمنده مهمان نشوید؟
حتما به فکر پذیرایی از او با شربت و شام هستید. حتما به فکر لباس و ظاهر خود هم هستید. حتما به نحوه استقبال هم فکر می‌کنید.
ولی، بیش و پیش از همه، دستی به سر وروی خانه می‌کشید. آب و جارو می‌کنید. گرد ملال از چهره‌اش پاک می‌کنید. آیینه را تمیز می‌کنید. احیانا گلاب هم به پرده و پنجره می‌پاشید. خانه را برای آمدن مهمان آماده می‌کنید. این، یعنی احترام به میهمان و اصل اول آداب میزبانی. و نکته درست همین‌جا است. آیا نظافت و آراستن خانه برای میهمان، صرفا، به معنی احترام میهمان است؟ نه قطعا. میزبان با این عمل شخصیت خود را به نمایش می‌گذارد. میزبان به میهمان یادآور می‌شود که وارد خانه‌ای شده که اهالی آن آدم‌های پاک و پاکیزه هستند و سلیقه والایی دارند. با آراستن خانه برای میزبانی از میهمان، ما ارزش و اعتبار خودمان را بالا می‌بریم. ما هرگز در برابر میهمان با لباس پاره و ناجور نمی‌نشینیم. شان خود ما و شان میهمان اقتضا می‌کند آراسته و مرتب باشیم. تمیز و شاداب باشیم.
محله‌هم چنین اصولی‌دارد. برای این، گردشگر، که می‌تواند موهبت برای محله باشد، باید بداند و حس کند محله شایستگی این موهبت را دارد. این یک اصل است: اگر محله آباد و پاکیزه باشد، گردشگر به خودش اجازه نمی‌دهد شان محله را پایین آورد. هیچ آدمیزادی در هیچ نقطه دنیا روی زمین و محوطه تمیز و نظیف آشغال نمی‌ریزد. هیچ گردشگری در هیچ نقطه از عالم به میزبانی آداب‌دان که محله را آباد و تمیز نگه داشته، بی‌احترامی نمی‌کند. پس محله را آباد کنیم!
یکی از مقولاتی که در این سال‌ها ورد زبان این‌وآن شده، گردشگری است. امروز، بسیاری‌ها درمان هر دردی را در گردشگری می‌بینند. در هر شهر و در هر محله هم دنبال ایجاد فضایی برای گردشگری و گردشگران هستند. به‌ویژه، اگر شهر و محله سابقه و سیمای تاریخی هم داشته‌باشد دیگر محشر است. فوری می‌روند سراغ درمان گردشگری. ولی آیا چنین است؟ گردشگری درمان تمام دردها است؟
بی‌تردید، امروز، یکی از پدیده‌های توسعه پایدار شهرها، در تمام دنیا، گردشگری است. علاوه بر کشورها و شهرهایی که تمام زندگی‌شان از طریق درآمدهای گردشگری تامین می‌شود، بقیه شهرها و جوامع هم نیازمند حضور گردشگران و بده‌بستان اقتصادی و فرهنگی با آنان هستند. تردیدی نیست. ولی، این تمام قضیه نیست.
گردشگر می‌تواند به اقتصاد شهر و کشور میزبان کمک کند. می‌تواند سبب رونق برخی شغل‌ها و حرفه‌ها شود. از همه بالاتر، گردشگر سبب آمیزش فرهنگی‌و اعتلای فرهنگ جهانی مردم می‌شود. این‌ها همه از برکات حضور میهمانان داخلی و خارجی در یک شهر یا محله است. ولی خود این محله و شهر چگونه باید باشد؟ مثالی بزنیم:
اگر خبر شوید که میهمانی بر شما وارد خواهدشد، چه می‌کنید؟ برای احترام و پذیرایی از او چه تدارکی می‌بینید که شرمنده مهمان نشوید؟
حتما به فکر پذیرایی از او با شربت و شام هستید. حتما به فکر لباس و ظاهر خود هم هستید. حتما به نحوه استقبال هم فکر می‌کنید.
ولی، بیش و پیش از همه، دستی به سر وروی خانه می‌کشید. آب و جارو می‌کنید. گرد ملال از چهره‌اش پاک می‌کنید. آیینه را تمیز می‌کنید. احیانا گلاب هم به پرده و پنجره می‌پاشید. خانه را برای آمدن مهمان آماده می‌کنید. این، یعنی احترام به میهمان و اصل اول آداب میزبانی. و نکته درست همین‌جا است. آیا نظافت و آراستن خانه برای میهمان، صرفا، به معنی احترام میهمان است؟ نه قطعا. میزبان با این عمل شخصیت خود را به نمایش می‌گذارد. میزبان به میهمان یادآور می‌شود که وارد خانه‌ای شده که اهالی آن آدم‌های پاک و پاکیزه هستند و سلیقه والایی دارند. با آراستن خانه برای میزبانی از میهمان، ما ارزش و اعتبار خودمان را بالا می‌بریم. ما هرگز در برابر میهمان با لباس پاره و ناجور نمی‌نشینیم. شان خود ما و شان میهمان اقتضا می‌کند آراسته و مرتب باشیم. تمیز و شاداب باشیم.
محله‌هم چنین اصولی‌دارد. برای این، گردشگر، که می‌تواند موهبت برای محله باشد، باید بداند و حس کند محله شایستگی این موهبت را دارد. این یک اصل است: اگر محله آباد و پاکیزه باشد، گردشگر به خودش اجازه نمی‌دهد شان محله را پایین آورد. هیچ آدمیزادی در هیچ نقطه دنیا روی زمین و محوطه تمیز و نظیف آشغال نمی‌ریزد. هیچ گردشگری در هیچ نقطه از عالم به میزبانی آداب‌دان که محله را آباد و تمیز نگه داشته، بی‌احترامی نمی‌کند. پس محله را آباد کنیم!